Czerwony burak przybył do nas z Bliskiego Wschodu. Jest smaczne ale przede wszystkim zdrowe, bogate w witaminy i składniki mineralne. Można spożywać go na wiele sposobów – gotować, smażyć, piec, wyciskać, ucierać, miksować itp.

Z buraków przygotujesz m.in. tradycyjny barszcz, pyszną sałatkę, pożywny koktajl czy sok, który doda Ci siły i energii na cały dzień.

Czerwone buraki wpływają bardzo korzystanie na funkcjonowanie układu krwionośnego, a także na regulowanie nadciśnienia.

Burak od środka

Burak zawiera w sobie potas oraz kwas foliowy. Około pół szklanki ugotowanych buraków w 17% zaspokaja dzienne zapotrzebowanie organizmu na kwas foliowy. Warzywo zawiera również m.in. magnez, fosfor, sód, wapń.

Czerwony burak ćwikłowy słynie również ze swoich właściwości antynowotworowych. Warzywo to zawiera barwniki, które kryją się pod trudną nazwą betecyjany. To one zapobiegają rozwojowi komórek rakowych, a także chronią przed chorobami serca.

Burak są bardzo niskokaloryczne i nie tuczą. Jeden duży, surowy burak zawiera ok. 80 kcal.

Dodatkowo zawierają także błonnik, który wspomaga procesy trawienne i zapobiega zaparciom, dlatego też spożywanie buraków w dużych ilościach poleca się osobom będącym na diecie.

Buraki czerwone słyną również ze swoich właściwości zasadotwórczych, dlatego jeżeli zajadasz się mięsem, słodkościami i nie stronisz od używek powinieneś spożywać jak najwięcej buraków. 

Problemy z wysokim ciśnieniem

Zastanawiasz się jak w naturalny sposób wspomóc leczenie nadciśnienia tętniczego? Wystarczy popijać sok z buraków! Zawarte w burakach azotany korzystnie wpływają na układ krwionośny co potwierdzone zostało poprzez wykonanie licznych badań naukowych.

Nie każdy jednak przepada za smakiem soku z buraka, dlatego najlepiej połączyć buraka  z innym warzywem lub owocem, które Ci smakuje. Możesz przygotować np. świeży sok z buraków i jabłek – smakuje wyśmienicie.

Źródło siły dla osób aktywnych!

Jesteś bardzo aktywny, a może brakuje Ci energii? Zamiast ryzykować zdrowie wypijając kolejną puszkę energetyka sięgnij po coś zdrowego i smacznego. Sok wyciśnięty ze świeżych buraków, pity regularnie znacznie poprawi Twoje samopoczucie a także zwiększy wydajność organizmu. Buraki zawierają w swoim składzie związki, które wykazują właściwości rozszerzające naczynia krwionośne co pozytywnie wpływa na dotlenienie całego organizmu.

Krew krąży lepiej co wpływa pozytywnie nie tylko na siłę ale także i na umysł.

Dla osób starszych buraki opóźniają proces demencji.

Nadmierne spożywanie buraków a skutki uboczne

Tak jak ze wszystkim i z jedzeniem buraków można przedobrzyć. Jednym ze skutków ubocznych nadmiernego spożywania buraków jest oczywiście zabarwienie się moczu na kolor różowy, co nierzadko odbierane jest jako obecność krwi w moczu. Z burakami powinny uważać osoby chorujące na cukrzycę oraz osoby znajdujące się w stanie przedcukrzycowym.

Buraki są warzywem o bardzo wysokim indeksie glikemicznym który wynosi aż 64.

Wysypka na ciele to nic innego jak liczne wykwity na skórze w postaci plam, bąbli, grudek, pęcherzyków i krostek. Jest ona objawem alergii lub choroby zakaźnej. Może również pojawić się po zażyciu leków czy po ukąszeniu owada. Wysypka ta może boleć lub swędzieć, zdarza się tez, że występuje ona bezobjawowo. Zmiany takie mogą objąć skórę i śluzówki całego ciała lub tylko jego część.

Co powoduje pojawianie się wysypki?

Powodów powstawania wysypki jest bardzo dużo. Najczęściej jest to jednak reakcja alergiczna, może ona powstać na kilka sposobów:

*przez skórę

*spożywanie żywności i leków przez alergika zawierających w sobie alergen

*drogą kropelkową

Wysypka jest bardzo częstym objawem chorób zakaźnych, na przykład takich jak: odra, ospa, półpasiec, różyczka, szkarlatyna, świnka. Należy również do cech charakterystycznych duru plamistego, tyfusu, syfilis, gorączki trzydniowej, trądu, dżumy. Często również występuje podczas okresu dojrzewania w formie trądziku młodzieńczego.

Jakie wyróżniamy rodzaje wysypek?

Ze względu na przyczynę wysypki wyróżniamy różne rodzaje wysypek. Najczęstszymi postaciami wysypek są:

*Wysypka uczuleniowa – są to małe, drobne wypryski. Bardzo często powodowana jest uczuleniem na pyłki roślinne, środki chemiczne i kosmetyki.

*Pokrzywka – jest związana z reakcjami alergicznymi, najczęściej znajdującymi się w pożywieniu. Często występuje podczas spożywania leków czy podczas ukąszenia niektórych owadów.

*Często występują również nieregularne plamy na skórze charakterystyczne dla różyczki, gorączki trzydniowej i odry. Przybierające różne kolory od różowego po czerwony.

*Małe, czerwone grudki występujące w okolicach szyi, okolicach pach i pachwin, które powoli się rozprzestrzeniają. Są bardzo charakterystyczne na przykład dla szkarlatyny.

*Pęcherzyki wypełnione płynem to wykwit będący skutkiem uczulenia najczęściej na promieniowanie słoneczne.

*Swędząca, wysypka na ciele, rozwijająca się najczęściej od postaci czerwonych plamek do pęcherzyków z płynem, jest bardzo łatwym do rozpoznania zwiastunem ospy.

Leczenie wysypek

Gdy zauważymy u siebie jakikolwiek rodzaj wysypki, pierwsze co powinniśmy zrobić to sięgnąć po leki przeciwhistaminowe. Są one dostępne w każdej aptece, dodatkowo dostaniemy je bez recepty. Jeśli natomiast mimo ich zastosowania wysypka nadal nie ustępuje, należy koniecznie udać się do lekarza. Najlepiej od razu do dermatologa. W ciężkich przypadkach wysypki  lekarz może zdecydować o podaniu doustnych glikokortykosteroidów . Są to maści, które stosuje się bardzo rzadko i przede wszystkim możliwie krótko, ponieważ ich stosowanie wiąże się z licznymi skutkami ubocznymi. Dodatkowo warto jest wiedzieć, że istnieje kilka domowych sposobów na walkę z wysypka. Na przykład olej z wątroby dorsza, żel aloesowy i witamina E odgrywają ważną rolę w walce z wysypką.

Sepsa to dolegliwość, którą nie możemy zarazić się od innej osoby. Możemy natomiast zarazić się kolejną zakaźną dolegliwością, której rozwój może skończyć się sepsą. Sytuacja taka jest niejednokrotnie w wypadku zakażeń gronkowcami lub meningokokami, które potrafią skutkować pojawieniem się sepsy. Posocznica, uogólniony zespół odczynu zapalnego, zespół układowej odpowiedzi zapalnej, zapalne zainfekowanie krwi oraz SIRS – to różne nazwy sepsy. Jest to sposób patologicznej, ciężko przebiegającej uogólnionej reakcji organizmu na zainfekowanie, które odnosi się z dużą śmiertelnością.

Sepsa – etiologie

Każda choroba bakteryjna, wirusowa czy grzybicza mobilizuje system immunologiczny do walki. Jego „oddziały specjalne” starają się osaczyć chorobę oraz jak już ją pokonać. Czasem natomiast zdarza się tak, iż bariera odpornościowa jest osłabiona czy jest przełamana oraz trafia do zakażenia uogólnionego, czyli właśnie sepsy. Jest to mechanizm niezwykle złożony. Pomiędzy innymi we krwi pojawia się jeszcze więcej cytokin (mediatorów zapalenia). Pod ich wpływem akcja serca przyspiesza się, gorączka wzrasta (czy odwrotnie – spada). Cytokiny maja także nacisk na naczynia krwionośne. Potrafią powstawać mikrozakrzepy. Również zawodzą mechanizmy biorące wkład w rozpuszczania skrzepów, a uszkodzone naczynia przepuszczają osocze do otaczających je tkanek. Niedotlenione komórki ulegają zniszczeniu oraz martwicy. Oprócz problemów z krążeniem pojawiają się schorzenia świadomości, szwankują również nerki. Z czasem jeszcze więcej organów zaprzestaje właściwie pracować. Bywa, iż dochodzi do ich całkowitej niewydajności oraz do wstrząsu, który jest niejednokrotnie nieodwracalny.

Sepsa – czy jest zaraźliwa?

To jest niewątpliwie największe nieporozumienie dotyczące sepsy. – Sepsą nie można się zarazić bo jest toż określenie dotyczące symptomów chorobowych towarzyszących uogólnionemu zakażeniu – podkreśla z całą mocą prof. Cianciara. – Można jednak zarazić się bakteriami, wirusami czy grzybami, a te przy sprzyjających okolicznościach potrafią być dostępne za rozwój sepsy. Wśród bakterii, poza meningokokami, sepsę potrafią powodować m. in.: gronkowce, pneumokoki, paciorkowce, E. coli, wśród grzybów – Candida albicans, a wśród wirusów – wywołujące temperatury krwotoczne. – Nie posiada szczepionki przeciwko sepsie – dodaje prof. Cianciara. – Są jednak szczepionki przeciwko niektórym bakteriom, jakie potrafią skutkować sepsę, np. przeciwko meningokokom czy pneumokokom.

Sepsa – leczenie

Leczenie sepsy wymaga dwukierunkowego działania. Pierwszym zadaniem, jakie stawiane jest przed specjalistą w wypadku chorego z sepsą, jest identyfikacja patogenu oraz wdrożenie leczenia przeciwko niemu. Jest toż, tak nazywane leczenie przyczynowe sepsy. Z zasady polega ono na stosowaniu antybiotyków, najpierw dobranych empirycznie o dużym spectrum działania, a po identyfikacji wroga celowanych. Nie mniej istotna oraz powszechnie decydująca o przeżyciu chorego z sepsą, jest kolejna ścieżka leczenia, czyli funkcjonowanie objawowe. Jest ono na celu wyrównywanie zakłóconych funkcji życiowych.

Nieprzyjemne odczucia, przybierające formę mrowienia, pieczenia lub drętwienia, to powszechnie zaburzenie znane jako parestazje. Pojawiają się szybko, bez konkretnej etiologie, a może je spowodować chociażby delikatny dotyk. Potrafią się pojawić na całym ciele, niejednokrotnie w strefach kończyn, często nie wtóruje im żaden ucisk. Gdy są rzadko, to zwykle nie zajmuje się czym przejmować. Gorzej, gdy ich częstotliwość narasta, wówczas warto udać się po poradę do specjalisty, ponieważ potrafią informować o poważnej, wymagającej właściwego leczenia dolegliwości.

Etiologie choroby

Ze powodu na całą różnorodność symptomów u poszczególnych pacjentów oraz liczne możliwe etiologie niejednokrotnie jest niezwykle ciężko określić prawidłową diagnozę. Stosunkowo powszechnie choroby te są wywołane przez urazy nerwów. Dla przykładu uraz w strefie szyi może przydać się do mrowienia oraz drętwienia skóry u rąk, jednak uraz pleców daje podobne sygnały przy nogach. Gdy nerwy są gdzieś uciskane, na przykład w efekcie zmian zwyrodnieniowych, nowotworów, choroby lub przepuklin, to też będą dawały właśnie takie sygnały. Co interesujące, są one w taki zróżnicowany sposób w naszym ciele, iż niejednokrotnie na starcie chociażby się nie podejrzewa, iż potrafią działać na poziom zdecydowanie oddalonych kończyn. Kolejną dosyć powszechnie będącą etiologią może również być miażdżyca, w ostatnim wypadku ograniczająca czy chociażby zupełnie odcinająca dopływ krwi do tętnic. Do opisywanych symptomów czasem przyczyniają się także niedobory witamin, często z grupy B, i pierwiastków mineralnych, czyli magnezu, wapnia, potasu oraz sodu. I wykorzystywanie pewnych preparatów oraz zatrucia organizmu, pomiędzy innymi nikotyną, alkoholem lub ołowiem. Kolejna część etiologii parestezji to szereg chorób, których w pierwszej chwili nie podejrzewa się o takie choroby. Należą do nich wspomniana już wcześniej miażdżyca, a również niedoczynność tarczycy, półpasiec, niedotlenienie mózgu, stwardnienie rozsiane, migrena lub wylew. Jak zatem widać, niejednokrotnie dolegliwości zupełnie niezwiązane z systemem nerwowym potrafią mieć konsekwencje oddziałujące na jego funkcjonowanie, a tym samym występowanie nieprzyjemnych objawów.

Leczenie parestazji

Leczenie parestazji rozpoczyna się niejednokrotnie od znalezienia etiologie, która takie choroby powoduje. Powszechnie po wizycie u specjalisty pierwszego kontaktu dostanie się skierowanie do neurologa, a i na szereg badań diagnostycznych, takich jak USG, RTG, tomografię komputerową głowy oraz kręgosłupa lub rezonans magnetyczny. W związaniu z dokładnym wywiadem oraz zebraniem informacji o zdiagnozowanych dolegliwościach często udaje się wykryć, co powodowało choroby. W praktyce samych parestazji się nie leczy, jednak leczenie będzie dotyczyło pierwotnego zaburzenia. W wypadku osób mających na cukrzycę będzie to unormowanie liczby cukru we krwi. Osoby mające za mało pewien witamin lub elementów mineralnych będą musiały je uzupełnić, czy to przez prawidłową dietę, lub suplementy. Zmiany zwyrodnieniowe to z kolei potrzeba przyjrzenia się stanowi kręgosłupa lub kończyn – czasami udaje się je wyleczyć ćwiczeniami, a czasami potrzebny będzie zabieg chirurgiczny.

 W sytuacji, kiedy jesteśmy chorzy, godzimy się na wiele sposobów prób mających na celu wyleczenie naszego organizmu. Kiedy nie pomagają domowe, sprawdzone przez naszych dziadków i pradziadków przepisy na pokonanie dręczącej nas od dłuższego czas choroby, wówczas decydujemy się na pójście do lekarza rodzinnego. W sytuacji, kiedy jest to początkowa choroba lub tylko przeziębienie, lekarz przepisze nam tabletki, które często można zakupić w aptece bez recepty, a jeśli stan naszego zdrowia jest poważniejszy, wówczas zwykle kończy się na antybiotykoterapii lub nawet zastrzykach albo, w skrajnych przypadkach, odesłaniem na oddział szpitalny. Jest jeszcze jedna metoda leczenia, znana z dawnych czasów, ale stosowana po dzień dzisiejszy. Mowa tutaj o stawianiu baniek, które stosuje się w wielu schorzeniach. Metoda stara, ale jednocześnie bardzo skuteczna. A to w sytuacji choroby jest najbardziej ważne.

Relaks i zdrowie

Stawianie baniek zwykle lekarz prowadzący zleca, kiedy to łapiemy ostre przeziębienie. W większości przypadków pacjenci decydują się na wynajęcie pielęgniarki, która przyjedzie do domu i założy bańki. Jak wynika z zaleceń bańki powinno stawiać się co drugi dzień. Wiele osób boi się stawiania baniek, bowiem jest to dla nich jedna wielka niewiadoma. Jednak jak wynika z opinii pacjentów, bańki na plecach powodują efekt rozluźnienia i odprężenia, a przy tym ból jest mniejszy. Pielęgniarka przed stawianiem baniek pacjentowi musi wiedzieć, żeby pacjentowi posmarowała dokładnie maścią bolące miejsca, a następnie sprawdzić, czy jest zachowane odpowiednie, spełniające odpowiednie formy ciśnienie.  Jak wynika z danych statystycznych, na stawianie baniek na swoim ciele decyduje się coraz więcej polskiego społeczeństwa.

W dobie coraz to bardziej rozwijającej się medycyny, czasem ludzie się dziwią, dlaczego niektórzy lekarze decydują się na stare metody leczenia. Ale czy tak naprawdę pacjenta interesuje czy metoda jest nowoczesna, czy też rozpoczęła się bardzo dawni temu? Jest to co najmniej wątpliwe. Pacjentowi przede wszystkim zależy na tym, aby byli zdrowi, aby mogli  powrotem wrócić do wrócić do swoich codziennych obowiązków i poświęceń na rzecz swojej ukochanej rodziny.

Bańka zamiast antybiotyku

Baniek nie powinno łączyć się z antybiotykoterapią. Zwykle lekarze decydują się na jedną z tych form. Od razu pojawia się pytanie – która metoda jest lepsza? Tutaj nie znajdziemy zero jedynkowej odpowiedzi, gdyż zdania są podzielone. Zwolennicy baniek podkreślają, że zawsze jak są chorzy decydują się na ten krok i bardzo dobrze wychodzą na takim podejściu  do sprawy. Bańki dzielą się na trzy rodzaje. Pierwszym rodzajem baniek są bańki szklane, które stawia się na plecach pacjenta na gorąco. Drugim rodzajem baniek są bańki szklane, które stawia się pacjentowi bez użycia ognia. Wreszcie trzeci rodzaj stanowią tutaj bańki gumowe. Baniek nie można się bać – są naprawdę pomocne!